Kiedy umrę, będę maleńki jak neutrino, a zamknę  w sobie cały kosmos, bo on z mojej maleńkości się  wziął, a moja nadświadomość z niego się wzięła. Dziełem mojego myślenia podporządkowałem go sobie. Ukazałem mu Boga absolutnego za pomocą  mojej wyobraźni takim, jaklim Go pokazałem, pozostanie na zawsze w istności i w istnieniu. Dałem mu swoją  osobowość, która jest maleńka jak neutrino. Bo taki jestem maleńki.                                                                      Alojz Byla z Roździenia

Tak zaczyna się  powieść niejakiego Kazimierza Kutza   „Piąta strona Świata”

A dalej jest tak:

„Odbiył mi dekel, chyba mom ptoka i niy wiym jak pisze sie książka. Ida na to, ale niy byda chcioł nikogo zbawić ani za dużo fanzolić o złym losie. Łon, tyn los, jeździ po swoich szynach i mogymy mu kole rzici luft plompać”.

Chcesz wiedzieć co je dali ? To se jom kup i przeczytej.

Worki ze śmieciami wyniesione. Garaże pozamiatane. W piwnicy prawie porządek i piec otyły z groszku / bez marchewki/. Funia wyprowadzona trzy razy. Obgryzła kolejne oparcie fotela, gdy siedziała przy mnie na korepetycjach. Ona zawsze siedzi gdy uczę matematyki lub fizyki. Powiedziała mi w sekrecie, że woli matematykę.  A ponieważ równania wielomianowe ja znudziły /bo ciągle jakieś założenia/, więc obgryzła róg oparcia. Co z nią zrobić ? Chodzi za mną od kuchni do pokoju i nawet pcha się do łazienki. Co ona we mnie widzi ? Bóg raczy wiedzieć. Teraz leży koło mojej lewej nogi/ od serca ?/. Co można pomyśleć, gdy zmęczone lekko mięśnie? Mózg pracuje lepiej i jest w lekkim truchcie luzacko wywijając końcem konopnego sznura… Piękny jest świat – nieprawdaż ? Więc  mogę  tylko to napisać…

Widzę zielone drzewa, 
Czerwone róże także.
Widzę jak kwitną,
Dla mnie i dla ciebie.
I myślę sobie,
Co za wspaniały świat!

Widzę niebieskie niebo,
Białe obłoki.
Jasny, błogosławiony dzień,
Ciemną, świętą noc.
I myślę sobie,
Co za wspaniały świat!

Kolory tęczy,
Tak śliczne na niebie.
Są także na twarzach,
Przechodzących ludzi.
Widzę przyjaciół ściskających sobie ręce,
Mówiących „Jak się masz?”
Naprawdę mówią,
„Kocham cię”.

Słyszę płacz dzieci,
Obserwuję jak rosną.
Nauczą się o wiele więcej,
Niż ja kiedykolwiek będę wiedział.
I myślę sobie,
Co za wspaniały świat!

Tak…
I myślę sobie,
Co za wspaniały świat!

Jasne, że to nie moje... Tu masz oryginał:   LOUIS ARMSTRONG

Dzienniczek z uwagami Johna Lennona trafi na aukcję internetową. Dokument o mały włos nie zostałby spalony! Zachował się dzięki pewnemu nauczycielowi. Autentyczność dzienniczka potwierdza Pete Shotton – kolega ze szkolnych lat legendarnego muzyka, a także Peter Beech – ówczesny dyrektor szkoły Quarry Bank High School For Boys w Liverpoolu, do której uczęszczał Lennon.

Jak donosi serwis polishexpress.co.uk, w dzienniczku odnotowano kilka uwag. Jedna dotyczy bójki w klasie, inna zaś „sabotażu”. Są też takie uwagi, jak „uciążliwość”, „przepychanki”, „zupełny brak zainteresowania”. W szkolnych dokumentach znalazła się też adnotacja, że przyszły członek The Beatles musiał kilka razy zostawać po lekcjach w ramach kary.

Szkolny dzienniczek uratował nauczyciel, któremu powierzono zadanie zniszczenia starej dokumentacji szkolnej. Miał zrobić miejsce w archiwum dla nowych akt, jednak w stercie papierów natrafił na kartki opatrzone słynnym nazwiskiem, więc postanowił je zatrzymać.

22 listopada odbędzie się internetowa aukcja dzienniczka.

Operon – serwis dla nauczycieli

dżem do kołyski

dżem

Ryszard Riedel

Sam nie wiem, dlaczego zainteresował mnie Dżem. Ten zespół nie jest z moich czasów.  Moje czasy  – co to znaczy  ? Ostatnio jeden z moich przyjaciół  użył tego określenia, kiedy rozmawialiśmy o  Starym Dobrym Małżeństwie.   Podobnie jak u mnie  –  jego zainteresowanie  muzyką młodzieżową   zakończyło się w  czasach  licealnych  lub tuż po nich.  Uwielbiane zespoły –  Czerwone Gitary,  Skaldowie,  Trubadurzy,  Niemen, Okudżawa,  Biczewska,  Wysocki,  Demarczyk,  Grechuta ,  Piaff,   Brel ,  Borys  /Stan/     itp. itd.  

Nasze czasy …. Nasze książki,  nasze podwórka i  nasze szkoły.  Nasz Śląsk  i Nasza Polska .  Coraz więcej i lepiej się dzieje.  Gdzie ?  U  nas  – w naszym domu.   Też to widzicie ?  W telewizji  w jakichś wiadomościach ?  Też  mnie to dziwi.  Obserwujemy.  W TV i na Facebooku. Nie znałem tej opcji.

A wiec obserwujmy co się dzieje.  Ale przy okazji coś róbmy.  Nie można marnować czasu.  Czas to pieniądz.  A  tyle  biednych ludzi żyje na kredyt.  Podobno najwięcej na Śląsku i na Mazowszu.                                                                                                       Ale  o co tu właściwie chodzi ?  Też chciałbym  wiedzieć.  A  Ty ?

Wtańcz mnie w swoje piękno
Dźwięki skrzypiec płoną w nim
Przed panicznym lękiem
Swoim tańcem uchroń mnie
Poślub we mnie spokój
I jak gołąb znajdź mi dom
Po miłości kraniec w tańcu donieś mnie
Tak, wtańcz mnie w tej miłości kres

Gdy świadkowie już odejdą
Swoje piękno pozwól ujrzeć mi
W twoich ruchach czuję
Jak ożywają Babilonu dni
Przez granice przed którymi stoję
Nieśpiesznie prowadź mnie
Ach, po miłości kraniec w tańcu donieś mnie
Tak, wtańcz mnie w tej miłości kres

Wytańcz mnie do ślubu
Nie przestawaj, teraz w tańcu trwaj
Wytańcz mnie z czułością
I tak długo jak się da
Miłość nas przerasta
Miłość nie potrafi sprostać nam
Po miłości kraniec w tańcu donieś mnie
Ach, tańcz mnie po miłości kres

Ze mną w tańcu, do tych dzieci
Które proszą się na świat
W tańcu przez kurtyny
Po zmęczony pocałunkiem ostatni akt
I choć Twej opieki nitka wciąż się rwie
Na wytartej scenie życia kryję się
Po miłości kraniec w tańcu donieś mnie
Tak, wtańcz mnie w tej miłości kres

Wtańcz ze mną w swoje piękno
I niech dźwięki skrzypiec płoną w nim
Przed panicznym lękiem
Swoim tańcem ocal mnie
Pieszczotę w rękawiczce skryj
A może nagim dotykiem pieść
Tańcz mnie po miłości kres
Wytańcz mnie po miłości kres
Po miłości kraniec w tańcu donieś mnie       dance me to the end of love

Translated by AandT

Leonard Cohen

List tej treści otrzymała od samego Nelsona Mandeli. Ona sama twierdzi, że „jedno dziecko, jeden nauczyciel, jedna książka i jedno pióro mogą uczynić świat lepszym”, a podziw świata dla niej udowadnia, że jej słowa mają sens.

Na Malalę Talibowie wydali wyrok śmierci. I podjęli próbę jego wykonania, strzelając do niej, gdy jechała w szkolnym autobusie. Malala cudem przeżyła, a akt, który miał zamknąć jej usta, sprawił, że usłyszał o niej cały świat.

Talibowie chcieli Malalę zabić za poglądy. Wychowana w domu społecznika i nauczyciela dziewczyna na wszelkie sposoby walczyła o swoje prawo do edukacji. W wieku 12 lat zaczęła pisać blog o życiu podporządkowanym restrykcyjnym prawom islamskim, w cieniu zakazu edukacji dla dziewcząt. Bezpośrednim impulsem do rozpoczęcia pisania była decyzja władz pakistańskich o zamknięciu wszystkich szkół dla dziewcząt. Malala starała się zachować anonimowość (jej rodzina nikomu nie przyznawała się, że to ich córka jest autorką odważnych wpisów), jednak w kilku miejscach ujawniła fragmenty swojej biografii. To naprowadziło ekstremistów na jej ślad. Jednak ostatecznie zdradziła swoją tożsamość w filmie dokumentalnym, w którym wystąpiła. Jej ojciec, początkowo przeciwny temu przedsięwzięciu, wreszcie wyraził zgodę. To sprowadziło na Malalę nieszczęście…

Gdy została postrzelona dwa razy w głowę i trafiła do szpitala, zaczęły pisać o niej wszystkie media. Ludzie w Pakistanie wyszli na ulice z transparentami: „Każdy z nas jest Malalą”. Dziewczyna stała się bohaterką. Mówili o niej najważniejsi politycy, dziennikarze, a także gwiazdy filmowe. Na jej cześć 12 lipca ONZ ogłosiła Dniem Malali. Dziewczynka przegrała jedynie z Barackiem Obamą w wyścigu o tytuł Człowieka Roku magazynu „Time”.

Dzięki swojej sławie trafiła na leczenie do Wielkiej Brytanii. Tam też została, bo powrót do Pakistanu oznacza dla niej wyrok śmierci. Jednak jej postawa stała się inspiracją dla ludzi na całym świecie.

Artykuł pochodzi z serwisu dla nauczycieli Wydawnictwa Operon

Mojego podwórka w Rudzie Śląskiej już nie ma, ale wspomnienia pozostały. Każdy z nas nosi w sobie takie magiczne miejsce – mówi Grzegorz Poloczek z Kabaretu Rak. O rodzinie, piosenkach i płycie „Piosenki  i humor z mojego placu” rozmawia z nim Teresa Semik
Grzegorz Poloczek – wywiad

Mój Dylemat

W ostatnim czasie nasiliła się propaganda przypominająca najświetniejsze czasy gomułkowskich „odwiecznych polskich piastowskich ziem”, „powrotu Śląska do macierzy” i tym podobnych historycznych kłamstw udających, że Śląsk przez stulecia miał coś wspólnego z Polską. Otóż na przykład, 4 października br.  internetowe wydanie Gazety Wyborczej  publikuje cotygodniowy quiz, a w nim pytanie: Zaolzie to rdzennie polskie ziemie znajdujące się teraz w granicach :   a) Litwy; b) Białorusi;  c) Ukrainy; d) Czech ? Ciekawe, jak  zareagowaliby  w Wyborczej, gdyby ukraińska gazeta zamieściła taki quiz: Czytaj dalej →

Dziś, gdy zmęczenie każe przestać. Kiedy senność gęstsza jak śnieg, obsypuje płatkami śnieżnemi…

To tylko piosenka . The Beatles

Dzień się nachylił – to może złamie się poranek ?

Morning has broken

                                                                      Woman

Myślenie o śmierci, które dopełnia ludzkie trwanie na ziemi, nabiera nowego wymiaru wówczas, gdy jest nasycone wiarą.

Gustaw Morcinek w opowiadaniu „Listy spod morwy” opisuje bohaterską śmierć młodego więźnia Dachau, aresztowanego na uniwersytecie w Insbrucku: „Wiedział, że będzie powieszony. Ale z takim spokojem rozmawiał o oczekującej go śmierci, że zacząłem go podejrzewać o jakiś osobliwy objaw obłędu. W przeddzień śmierci przyszedł do mnie: 'Jutro będę powieszony, więc przychodzę się z panem pożegnać – zaczął spokojnie. U spowiedzi już byłem. Do widzenia. Dziękuję panu za wszystko.’

Zatrzymałem go wzruszony jego postawą.

– Czy nie boi się pan śmierci?

– Cóż to jest śmierć? – zagadnął. Śmierć jest tak ogromnie prosta. Dla mnie jest ona tym samym co przejście z jednego pokoju do drugiego. Na progu trochę się zatrzymam, bo nie wiem co zastanę w drugim pokoju. Lecz wierzę, że coś stokroć radośniejszego, co zresztą słowami trudno wyrazić…’ Czytaj dalej →