Ostatnia sobota wakacji, na kasztanowcu liście już nieco zbrązowiały, ale jeszcze nie lecą w dół, grawitacja nie daje rady – to znak, że moje zabiegi lecznicze przedłużają jego żywotność. Kasztanów będzie dużo – widzę z okna, jak dojrzewają i rosną. Na zewnątrz słonecznie i ciepło, w mieszkaniu działa klimatyzacja, aby było przyjemnie chłodno.
Wieczorem idę przez miasto i zastanawiam się, czy nie usiąść w jednej z knajp i nie wypić piwa, bo mają dobre. Będzie trochę ludzi, siądę przy barze, poproszę raciborskie, dostanę gruby pękaty kufelek, posiedzę kwadrans sam z tym pękatym kufelkiem, z nikim nie rozmawiając, trochę w kącie schowany, a trochę ostentacyjny, bo niezbyt dopasowany do otoczenia. Jestem za stary, za gruby, odziany nie tak i nawet czasami lubię tak nie pasować do otoczenia – co mnie obchodzi, co ludzie o mnie myślą ?
Czy myślę już o szkole ? No pewnie, po niedzieli się zacznie. Najpierw konferencja, otwarcie roku uroczyste i widok dorosłych o rok uczniów, opalonych i takich bardziej dojrzałych. A potem pierwsza lekcja – i już to poleci. Wczoraj byliśmy w Krakowie, na lotnisku i w karczmie „Rzym” jak zwykle w Tyńcu. Czekaliśmy przy plackach / bo to piątek/ na trymowanie dziewczyn-sznaucerów u pani Izy.
Jakie były wakacje ? Dla mnie bardzo senne i leniwe. Teraz trzeba się zmobilizować, wcześniej wstawać i rozpocząć nauczanie zasad Newtona. Czytam dalej Twardocha i patrzę przez okno – czuję między palcami wiatr upływającego czasu. Wieje leki wiaterek przemijania, historii i czasu minionego. Włosów wiatr mi nie rozwiewa, bo ich już prawie na mojej głowie nie ma. Za to przeczesuje mi wspomnienia i zachwyty ostatnich wakacji.
Byłem wtedy, pięć lat temu, kimś zupełnie innym, niż jestem dziś: byłem młodszy, miałem tylko dwoje wnuków, lepszy, głupszy, dużo weselszy i grubszy, chociaż tak samo skłonny do melancholii jak dziś. Piłem więcej, paliłem więcej, choć z przerwami, miałem światopogląd, lepsze zdanie o ludziach, mniej pieniędzy i mniej czasu. Nie gotowałem i pisałem gorzej, piłem wódkę, gorsze wina i sądzę, że byłem przyjemniejszy w towarzystwie.
W czasie wakacji trudno rano wstać – bo przecież nie trzeba. Nie trzeba iść do pracy, niby nic nie trzeba. Ale są moje psy, dziewczyny, z którymi muszę wyjść. One nie mają wakacji a raczej ich potrzeby fizjologiczne upominają się o spacer. Więc wstaję : mycie, śniadanie i wychodzę z nimi. Teraz inną wędrujemy trasą: w stronę cukierni Klimka, przed nią skręt w prawo, potem ścieżką za płotem Basi, kawałek Spacerową i zanurzenie w park NOT-u. Po nim kilka zakrętów i powrót do domu ulicą ks. Koziełka.
Jeden z największych proroków Starego Testamentu Jeremiasz został zanurzony w błocie. Wydarzenie ma miejsce w oblężonej przez Babilończyków Jerozolimie. Jeremiasz, wielki autorytet moralny i religijny, bardzo trzeźwo ocenił sytuację. Izraelici nie mają żadnych szans, aby odeprzeć atak nieprzyjaciół, którzy opanowali cały kraj. Jest tylko jedno mądre rozwiązanie: poddać się, oddając w ręce okupanta. W ten sposób można uratować przynajmniej życie i wartości religijne, które w czasach dobrobytu w narodzie zostały zagubione. Żydzi stracili wiarę i poczucie odpowiedzialności za prawo moralne.
Tytuły czasami nic nie znaczą. Na bezchmurnym niebie leci samolot i zostawia białą smugę słonecznej drogi. Gdy słucham muzyki i piszę – jestem wolny. Stan ten lubię, nie powiem, ale czasami niesie mnie w różne strony spraw lawina, czasami zapominam o dniu codziennym. Powroty i odejścia, to tak łatwo przychodzi. Statek płynie pod żaglami a Edmund Dantes stoi na brzegu, to potem będzie hrabia Monte Christo, kto to mógł przypuszczać ? Jesień stoi w kolejce, w korku pejzaży o śliwkowych kolorach. Napiłbym się śliwowicy, ale nie mam. Zaproś mnie na nią, to ci coś opowiem…Skoczyłbym ze spadochronem, ale go zapomniałem – została smuga po samolotowej akrobacji i pusta butelka po winie. Co to kogo może obchodzić ? Na scenie życia aktorzy się nie zmieniają, inne tylko ubierają maski. A ty stoisz i zadajesz sobie pytanie: czy ja to czy to nie ja to, kim będziesz i powtarzasz pytanie: co mnie tu wiodło, żem samotny i stroniący od ludzkiego towarzystwa został z muzyką i z tą maszyną do pisania ? Sam to rozstrzygnij, jeśli masz ochotę.
Gdy usiadł na parapecie, chciałem go o coś zapytać. Nim powiedziałem słowo pierwsze – odleciał. Głupi, wolny, stary gołąb. Czy wróci ?
Wolny czas sprzyja rozmyślaniom. Na parapecie kubek po kawie a w nim dwa niedopałki. W basenie kąpie się odważna niewiasta, choć dziś na kąpiel za zimno. Oglądałem zespoły folkloru górskiego – wchodziły do parku w Wiśle. Czerwone wino smakuje lepiej niż jeszcze wczoraj. To znak, że wiatr się zmienia i idzie ku dobremu. W sieni czarne paski oddzielają lastriko – to znak końca małego remontu. Sam nie wiem, dlaczego w moim pokoju biją dwa zegary. Oba przedwojenne, jeden po babci Lojsce, a drugi zaczął bić, gdy urodziła się Klara. Ten ostatni bije delikatnie, cichutko, jak małe dziecko płacze przed światem postawione. Ten po babci jest starszy ode mnie i tak bije, że już go nie słyszę. Znam go od dzieciństwa, od stacji kolejowej w Brzeziu- Dębiczu. Tak mi oba biją. Jeden bije koniec mojego tu bytowania a drugi odmierza czas małej Klarze, ten bije do przodu, jakby się bał wchodzić w dorosłość.
