Tak sobie, jak wiesz. Bolą kości, bo idzie na deszcz. Spacery trzy dziennie obowiązkowo, no bo z psami. Bez nich byłoby trudniej, gorzej i w ogóle do bani.
Jak w domu ? Kochanie, dobrze, jest ciepło, światło świeci, zawiasy nie skrzypią. Oberwały się jeno drzwiczki przesuwne do pokoju i szafka w przedpokoju ma popsuty magnetyczny zamek. Poza tym mamy wiosnę – kalendarzową. Dziś padał grad, potem deszcz, a teraz za oknem słonecznie – mówię ci, cały kwiecień. Patrzę na kasztanowiec, czy zdąży zakwitnąć na maturalne egzaminy. W zeszłym roku zdążył w ostatniej chwili. W tym roku też pewnie zdąży, nie zdarzyło mu się od siedemdziesięciu dziewięciu lat nie zdążyć. Teraz uświadomiłem sobie, że nasza kamienica w przyszłym roku będzie miała osiemdziesiąt lat. Czyli babcia zbudowała ją osiemnaście lat przed moim urodzeniem.
Słucham Brassensa, albo Grechuty, albo Demarczyk, Niemena, Skaldów, Należytego, ostatnio przypomniał mi się Jacek Lech. Jak widzisz, wszystko po staremu, w gustach muzycznych jestem niereformowalny. Dobrze się czuję w starych, lekko przetartych spodniach i bluzach już co najmniej pełnoletnich.
A co z nowości ? W tym roku jedziemy do Medjugorje, po raz drugi w moim życiu. Będę lepiej do tego przygotowany, i usposobiony, tak myślę. A potem nad morze, nad Bałtyk, z wnukami. Lubię nasze morze, jak fale uspokajają moje nerwy, spokojny jestem przecież. Szczegółami nie będę cię zanudzał. W czerwcu spotkanie klasowe, czterdzieści trzy lata po maturze. To też ciekawie się zapowiada. Auto mam umyte, szyba przednia wymieniona, kamyk uderzył. Salon Skody Margo na Wodzisławskiej jest doskonały. Jeżeli zmieniasz auto, kup skodę, będziesz zadowolony. Słucham też Denvera, głównie w aucie.
W piecu jeszcze palę, zimno przecież. Do maja się sezon grzewczy przeciągnie, a miała być krótka zima. Prognozy zawsze się sprawdzają, tylko nie te o pogodzie. Aha, czytam Prousta, W cieniu zakwitających dziewcząt. To środkowa część W poszukiwaniu straconego czasu / À la recherche du temps perdu /. Piękne to pisarstwo, po Twardochu i Haszku szczególnie.
Tyle na dzisiaj. Pozdrowienia dla wszystkich. Ja też, jak zawsze. Pa, papa.
–
Niejednokrotnie trafiałem na dyskusje dotyczące istnienia Boga, historyczności i tożsamości Jezusa. W poszukiwaniu argumentów ludzie odwoływali się do Biblii, do języków oryginalnych, do dowodów archeologicznych i filozoficznych. I tak myśląc sobie o tym wszystkim, zastanowiłem się, dlaczego ja wierzę. Dlaczego nie nachodzą mnie wątpliwości? Zastanawiając się, doszedłem do wniosku, że nie mam wątpliwości, ponieważ doświadczyłem Boga, zobaczyłem Jego działanie w moim życiu. Oczywiście można uwierzyć moim słowom lub nie. I tak było od początku. Apostołowie wychodzą z Wieczernika i głoszą Jezusa – słuchacze mogą im uwierzyć lub nie. Mogą stwierdzić, że to ich nie przekonuje i szukać dalej. Jednak moim zdaniem będą szukać w nieskończoność. Wiara bowiem na samym początku jest bardziej decyzją woli i jakbyśmy tego nie nazwali, pewnym krokiem w ciemno. Dopiero wejście w kontakt z Bogiem, którego zaczynamy doświadczać w swoim życiu, daje nam osobiste doświadczenie, które rozwiewa wątpliwości.
Czy będzie bluźnierstwem, jeśli w Niedzielę Wielkanocną porównam zwycięstwo Chrystusa do zwycięstwa Joe Blacka, zwycięstwa miłości nad śmiercią ? Myślę, że może tak ktoś pomyśleć. Ktoś, kto zna jednak ten film, może przyzna mi rację, choć częściowo.
Życzenia Wielkanocne przesyłam, które dostałem byłem właśnie od profesora Wojciecha Dindorfa. I ja się do nich dołączam. Przeżycia Triduum Paschalnego są dla mnie w tym roku wyjątkowe. Wczoraj, w czasie uroczystości wielkopiątkowych w kościele, wpadła mi w ręce nie wiem skąd mała książeczka – 
Chciałbym pojechać do Paryża, nigdy tam nie byłem. Jest taka przepowiednia, nie wiem skąd mi się wzięła, że nie umrę wcześniej, niż nie zobaczę Paryża… Gdyby to była prawda, to na razie tam nie pojadę…
