Nie wiem, dlaczego właśnie dzisiaj, późnym wieczorem 30 sierpnia 2017 roku, przypomniałem sobie ten film, i tę genialną balladę śpiewaną przez Edmunda Fettinga.  Czy to z powodu końca tego dziwnego lata, które objęło mnie uściskiem poważnej przyjaźni, jak nigdy dotąd ? Czy to z powodu jutrzejszej rocznicy wydarzeń na Wybrzeżu, które przeżywałem w swojej połamanej młodości – z entuzjazmem i łzami w oczach – że teraz to naprawdę zwyciężymy ? Czy też od tego  wczesnego, wrześniowego  świtu, kiedy w Gleiwitz, tak niedaleko od Knurowa, zaatakowano niemiecką radiostację ? Przecież mogłem słyszeć te strzały, gdybym ucho natężył ciekawie … Ale nie usłyszałem w swoim jestestwie niczego. W 39 roku mnie jeszcze nie było, w 80 moją Martę woziłem w wózku, a niebo w jej oczach było ogromne.

Tego nie widziałem, tego nie słyszałem, a jestem świadkiem. Opowiadam młodym o Solidarności, do której należeliśmy my, dzisiaj pokolenie 60 plus, jak rozpierała duma nasze młodzieńcze piersi. Falowały w modlitwie, na kazaniach księdza Popiełuszki, oczy puchły od nocnego czytania bibuły na czele z „Małą Apokalipsą” Konwickiego.  Czy mam ci opowiedzieć o klęsce 13 grudnia 81, gdy zmuszono nasze marzenia do abdykacji?  Przegrałem, jak Nemeczek z „Chłopców z Placu Broni”. Obroniłem mój kawałek podłogi, straciłem zdrowie a ten wymarzony, wyśniony bezsennymi nocami dom, spalili ruscy i ta banda, która dzisiaj nawet na POtusku nie może dokonać żywota.

Więc posłuchaj tej piosenki, mój późny wnuku, prawnuku i niech posłuchają też twoje dzieci. Słowa Agnieszki Osieckiej, muzyka Krzysztofa Komedy.

Nie byliśmy na tym filmie w kinie, bo do kina nie chodziliśmy wtedy.  Jeżeli nas rodzice puszczali, to na „Rio Bravo” i trzy części przygód „Winnetou i Apanaczi”, w jugosłowiańskiej wersji kultowego westernu.

Niżej znajdziesz coś o tym filmie i o ludziach, z prehistorycznej dla ciebie epoki. Każdy przycisk, który zwą teraz linkiem, odnośnikiem – dla mnie pozostaje kolorowym guzikiem na wełnianym swetrze, który usztrykowała mi moja babcia.

Film „Prawo i pięść”.

Posłuchaj, przeczytaj kilka razy, bo za pierwszym razem nie zrozumiesz. Całe belferskie życie walczę, żebyś rozumiał. Kretyni od oświaty komunistycznej nazwali to czytaniem ze zrozumieniem. A można czytać bez zrozumienia ? A oni rozumieją, co czytają ? Śmiem wątpić. Gdyby rozumieli, nie urodziliby takiej ciemnoty-oświaty. Rodziła się w bólach, całe życie była niedorozwinięta, a teraz w rozpaczy swojej ginie, z płaczącym nad jej grobem Związkiem Nauczycielstwa Polskiego.

Ale się rozgadałem?!…  Koniec. Słuchaj wreszcie.

Ballada – Nim wstanie dzień”

Spektakle o Kościuszce i Piłsudskim. Obiecujące otwarcie sezonu w Teatrze Telewizji

„Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Tobie, o Panie”. To jedno z częściej cytowanych zdań św. Augustyna.

W czasach moralnego chaosu, w jakich żyjemy, jest to stwierdzenie bardzo aktualne. Augustyn urodził się w 354 roku w Tagaście (w granicach dzisiejszej Algierii), jako syn rzymskiego urzędnika i oddanej chrześcijanki, św. Moniki. Pobierał nauki w renomowanych szkołach, a podczas licznych podróży zetknął się z charyzmatycznymi osobowościami i wybitnymi umysłami. Zafascynowany nauką manichejczyków, przyłączył się do ich sekty. W końcu jednak – po latach rozterek i poszukiwań – Bóg trafił do umysłu i serca Augustyna, który wraz ze swoim synem z nieprawego łoża przyjął chrześcijaństwo i odtąd stał się jego gorącym orędownikiem. Założył pierwszy klasztor w Afryce, w którym oddawał się pracy teologicznej. Aż do śmierci sprawował urząd biskupa Hippony.

Michał Piotr Gniadek, „Oremus” sierpień 2007, s. 130

Augustyn ze swą matką Moniką w Ostii – obraz autorstwa Ary Scheffer, 1846.

Najnowszy numer półrocznika „CzasyPismo” o historii Górnego Śląska, wydawany przez katowicki oddział Instytutu Pamięci Narodowej demoluje mit Jerzego Ziętka.

Przez dziesięciolecia na Śląsku obowiązywał mit Jerzego Ziętka – dobrego gospodarza, „swojego chłopa”, „Ślązaka takiego jak my”. Jerzy Ziętek w plebiscycie Gazety Wyborczej w 1999 roku przez jej czytelników został uznany za drugiego najwybitniejszego Ślązaka (po Wojciechu Korfantym) XX wieku. Nadal pozostaje najbardziej rozpoznawalnym prominentem PRL.

Czy to prawda? Bogusław Tracz, historyk Instytutu Pamięci Narodowej demitologizuje (i demoluje) „mit Jorga” – tak bliscy współpracownicy, i nie tylko nazywali Jerzego (po śląsku Jorg) Ziętka.

Jerzy Ziętek był Ślązakiem z krwi i kości. Urodził się w 1901 roku na przedmieściu Gliwic – w Szobiszowicach. Brał udział w III powstaniu śląskim, jednak – jak zauważa B. Tracz – „wbrew legendzie nigdy nie pełnił żadnych funkcji przywódczych i nie uczestniczył w większych starciach zbrojnych”. Był najprawdopodobniej łącznikiem lub najprawdopodobniej zabezpieczał pozycje powstańców pod Gliwicami.

Po powstaniach śląskich Ziętek został sanacyjnym urzędnikiem. Nawiasem mówiąc ten etap jego kariery krytycznie ocenia nawet Kazimierz Kutz, który Ziętkowi bardzo dużo zawdzięcza. Dla Kutza sanacyjny etap kariery Ziętka to zdrada powstańczych ideałów i samego Korfantego. „Wielu powstańców wygnańców za możliwość urządzenia się od  nowa przeszło na stronę wojewody Grażyńskiego. Ziętek zdradził swego  przywódcę (…), a tym samym przekreślił swoje młodzieńcze ideały. Musiał mieć kaca moralnego” – pisał Kutz w eseju „Człowiek, któremu się udało”, opublikowanym w jego książce „Portrety godziwe”.

W oficjalnych życiorysach Ziętka (zmienianych w części w zależności od zapotrzebowania PRL-owskiej propagandy) rozwodzono się nad jego rzekomym udziałem w walkach. Jerzy Ziętek w czasach PRL będzie opowiadał, że on, syn zwykłego kolejarza spod Gliwic,  wyrzucony z niemieckiej szkoły za polski patriotyzm, walczył w najcięższych  powstańczych bojach: pod Starym Koźlem, Kędzierzynem, Sławięcicami i pod Górą św. Anny. Mijał się (delikatnie mówiąc) z prawdą. I wzmacniał swoją legendę.

„W II powstaniu miał stać na czele specjalnej grupy szturmowej, a w III powstaniu miał dowodzić początkowo plutonem, a następnie kompanią.[…] Równie niesamowite opowieści snuto na temat roli Ziętka w wojnie obronnej w 1939 roku. W rzeczywistości wyjechał z przygranicznego Radzionkowa jeszcze przed atakiem niemieckim i razem z innymi urzędnikami ewakuował się przez Katowice do Krakowa, a stamtąd do Lwowa. Nie wydaje się, aby w tym czasie choć raz powąchał proch” – pisze Bogusław Tracz.

Ziętek w Związku Sowieckim został internowany w łagrze w Rybińsku nad Wołgą, gdzie budował elektrownię. Potem wycinał drzewa pod linię energetyczną na Kaukazie. Mundur żołnierza założył w 1943 roku, kiedy trafił do Sielc nad Oką, gdzie powstawały pierwsze jednostki armii polskiej, podporządkowane Sowietom. W walkach udziału najprawdopodobniej nie brał, bo był oficerem polityczno-wychowawczym, czyli politrukiem.

Czytaj dalej →

W moim Rybniku dzieje się wiele – w zakresie szeroko pojętej kultury i nie tylko. Zawsze kochałem to miasto nie tylko dlatego, że jest piękne, czyste, zadbane i rządzone mądrą i gospodarską  ręką kolejnych prezydentów, ale przede wszystkim za spotykanych tu na ulicach dobrych, porządnych / przez rz/ Ślązaków, którzy w sobotę wycierają sień i zamiatają przed domem. Może nie tylko w Rybniku. Także w Boguszowicach, na Wilczy, w Przegędzy i w Zwonowicach. Teraz ja cię tu zapraszam, ja, który w tym mieście nie mieszkam od czterdziestu lat. W najbliższą sobotę, czyli 19 sierpnia 2017 roku o godz. 12.00 na rybnickim rynku rozpocznie się  X Międzynarodowy Festiwal Jazzu Tradycyjnego.

Kocham jazz, a ty ? Szczególnie ten klasyczny – gypsy jazz, dixieland czy ten pochodzący ze złotej ery swingu. Tu masz program Festiwalu:

Czytaj dalej →

Przypomnijmy, wczoraj wieczorem, w czasie programu „Bez retuszu” w TVP Info goście rozmawiali o reparacjach wojennych dla Polski. Europosłanka Platformy Obywatelskiej Róża Gräfin von Thun und Hohenstein w czasie dyskusji porównała reparacje do… „wszczynania trzeciej wojny światowej”. Zdecydowanie zareagował na jej słowa Tomasz Sakiewicz.

To jest takie klasyczne oszołomstwo, taki poziom wariactwa, do którego nas wprowadza Platforma Obywatelska. My mówimy – policzmy, ile kosztowała nas wojna, wystawmy ten rachunek Niemcom, a potem zacznijmy o tym rozmawiać. Może Niemcy też chcieliby się uwolnić od tego ciężaru, a nie mogą, bo mają takich pomocników jak Platforma Obywatelska, którzy już za nich są adwokatami 

– podkreślił redaktor naczelny „Gazety Polskiej”.

Chwilę później europosłanka PO wyszła z hukiem ze studia.

A oto najlepszy komentarz, jaki ostatnio zdarzyło mi się przeczytać w sieci:

Z niej taka Grafini jak koziej doopy trąba aprycja woźnej ze świetlicy przy ZMSowskiej organizacji w Pcimiu Dolnym.  /…/

zakzbig 15.08.2017 06:43

Są takie utwory, po których przesłuchaniu i przeczytaniu tekstu brakuje słów. Nie dlatego, że są miałkie czy tak słabe, że opadają ręce. Przeciwnie, są wybitne, doskonałe i w pewnych kręgach stawały się wręcz kultowe. Często jednak nikt nie zastanawia się, jakie historie stoją za takimi utworami, co było inspiracją dla autora. Stąd pomysł na stworzenie takiego cyklu „Historia jednej piosenki”. A otworzę go bez wątpienia perełką polskiej muzyki z lat 60.  – „W żółtych płomieniach liści” – w wykonaniu Łucji Prus i Skaldów, do tekstu Agnieszki Osieckiej…

      Marzec 1968 roku w Polsce kojarzy się z kryzysem politycznym, który zapoczątkowały protesty studenckie m.in. w Krakowie, Gdańsku, Poznaniu czy Łodzi. Demonstracje te zostały brutalnie stłumione przez Milicję Obywatelską i ORMO. Uważa się, że bezpośrednią przyczyną tych zdarzeń było zaprzestanie przedstawiania „Dziadów” Adama Mickiewicza w Teatrze Narodowym w Warszawie z powodu treści, która zdaniem towarzysza Gomułki – była antyradziecka i przez rzekome skandowanie antysocjalistycznych haseł w trakcie przedstawienia przez publiczność. Z uwagi na fakt, że nazwiska większości organizatorów strajków brzmiały niepolsko, np. Blumsztajn, Szlajfer, Blajfer, szybko spowodowały, głównie za sprawą frakcji generała Mieczysława Moczara, który to oskarżał ludzi pochodzenia żydowskiego, że działają na szkodę Rzeczpospolitej Ludowej. 19 marca 1968 roku na wiecu PZPR została podjęta decyzja dotycząca represji wobec obywateli pochodzenia żydowskiego. Wtedy to warszawscy studenci rozpoczęli protesty, a wkrótce dołączyli się do nich niektórzy wykładowcy.  Niestety, zostali zmuszeni do zakończenia strajku po 3 dniach, bo w przeciwnym wypadku władza rozwiązałaby uczelnie. Jednak próbowano zadbać o to, by podobna sytuacja nie miała miejsca. Dlatego 25 marca zwolniono z uczelni wielu wykładowców m.in. Zygmunta Baumana, Leszka Kołakowskiego (obaj pochodzenia żydowskiego) oraz Bronisława Beczkę i Marię Hirszowicz.

      Po załatwieniu sprawy ze studentami, władza zaczęła rozprawiać się z ludnością żydowską. W wyniku tych działań wyrzucono z partii ponad 8000 członków PZPR, ale zwolnienia miały miejsce też m.in. w MO, SB, służbie zdrowia, wojsku mediach i w oświacie. W wyniku antysemickich działań w czasie kampanii antysemickiej w latach 1968-1972,  Polskę opuściło przymusowo około 15-20 tysięcy osób pochodzenia żydowskiego, naukowców, ludzi sztuki i kultury. Osoba, która opuszczała nasz kraj, musiała zrzec się obywatelstwa, bez możliwości powrotu. W takiej sytuacji znaleźli się ponoć znajomi Agnieszki Osieckiej, absolwentki Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego i łódzkiej „Filmówki”. W trakcie studiów związała się ona ze Studenckim Teatrem Satyryków i tam debiutowała jako autorka tekstów piosenek. Ona postanowiła swoje przemyślenia przelać na papier i tak powstał wiersz pt. „W żółtych płomieniach liści”. Do gotowego tekstu muzykę skomponował Andrzej Zieliński, główny kompozytor w zespole „Skaldowie”. W programie Osieckiej i jej szkolnego przyjaciela Jana Borkowskiego, poznał on początkującą piosenkarkę Łucję Prus, z którą grupa nagrała w duecie ten utwór. Tekst oczywiście musiał przejść przez cenzurę, ale przez to, że cała historia została zgrabnie ujęta jako opowieść o przemijaniu i rozstaniu, nikt w urzędzie nie wyłapał aluzji do wydarzeń marcowych. Wielu słuchaczy do dziś interpretuje ten utwór jako tęsknotę dwojga byłych ukochanych. Zresztą samym Skaldom, jak powiedziała Łucja Prus, utwór kojarzył się bardziej z erotyką niż z polityką. Już w pierwszej zwrotce śpiewanej przez Jacka Zielińskiego, pojawia się nawiązanie, które dla kogoś, kto zna historię marca ’68 jest jednoznaczne: „Wśród ptaków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają. Na łące stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają.”. Z kolei obywatele, dla których osoby pochodzenia żydowskiego były znajomymi albo zwyczajnie zasymilowali się z nimi, po tych wszystkich reperkusjach władzy – „chociaż paliły wstydem skronie”. Tekst wyśpiewany przez Prus i Zielińskiego z wybitną muzyką „Skaldów” wszedł do kanonu polskiej muzyki, otrzymał nagrodę dziennikarzy na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1970 roku. Został wydany na singlu i pozostaje prawdziwą perełką, aktualną do dnia dzisiejszego.

Czytaj dalej →

      Jak daleko wstecz sięga historia człowieka, ludzie poszukiwali prawdy i szczęścia. Oczywiście, nie mając jakiś wstępnych wskazówek, szukali po omacku. Widzieli wokół siebie świat, widzieli, że różnią się od zwierząt, widzieli że ich byt zależy od wielu czynników. Jedli różne rzeczy i obserwowali ich wpływ na organizm, odprawiali najróżniejsze obrzędy mające zapewnić szczęście, i tak dalej i tak dalej. Na szczęście Bóg ulitował się nad błądzącym człowiekiem i wyszedł mu na przeciw. Najpierw objawił się Izraelowi, a w końcu osobiście przyszedł na ziemię ukazując nam prawdę i wskazując właściwą drogę do szczęścia. Od momentu, w którym Jezus stał się dla człowieka drogą, prawdą i życiem, błądzenie po innych drogach nie ma już sensu.

         Skoro Bóg przyszedł osobiście, powiedział jak jest i wskazał nam drogę do szczęścia, najbardziej logiczne jest pójście tą drogą. Dlatego też szukając przewodnika, po pierwsze trzeba sprawdzić czy Jezus jest dla mnie drogą, prawdą i życiem. Jeśli nie, to szkoda czasu. Co najwyżej ominie nas jakiś kolejny epizod w historii błędów myśli ludzkiej. Wszystko jedno, czy ten przewodnik to będzie socjalista, liberał, buddysta, mag czy jakiś jogin. Z pewnością nie jest mądrzejszy od Jezusa. Nie dostrzegając prawdy w Jezusie, przewodnik taki pozostaje ślepcem. Sam wpadnie w dół i swoich uczniów tam zaprowadzi.