Ona jest świstem na wietrze, Piórem na lekkim powiewie, Szmerem potoku, Blaskiem słońca na morzu, Jest
miękkim, letnim deszczem, Spadającym delikatnie między drzewami A ja ją kocham Jest sprytna jak lis, Mądra
jak kruk, Twarda jak kamień, Uparta jak skała, Jest trzeźwo- myślącą kobietą, Najlepszą jaką znam, A ja ją
kocham, Tak więc ją kocham Jest świeża jak wiosna, Silna jak jesienne powiewy, Ciepła jak słońce, i miękka jak
śnieg. Jest tysiące mil stąd, ale jest wszędzie gdzie pójdę, Ponieważ ją kocham Kocha mnie jak kobieta,
Wygląda jak dama, Śmieje się jak dziecko, i płacze jak niemowlę. Myślę, że może ona jest tą jedyną, która
mnie ocali
Drogie dzieci, moje ziemskie życie było proste. Kochałam i cieszyłam się z małych rzeczy, kochałam życie – dar od Boga, choć ból i cierpienie przebijały moje serce. Moje dzieci, miałam siłę wiary i bezgraniczną ufność w Bożą miłość. Wszyscy, którzy mają siłę wiary są silniejsi. Wiara sprawia, że żyjesz dobrem i wówczas światłość Bożej miłości zawsze przychodzi we właściwym czasie. To jest siła, która pokrzepia w bólu i cierpieniu. Moje dzieci, módlcie się o siłę wiary, zdajcie się na Ojca Niebieskiego i nie bójcie się. Wiedzcie, że żadne Boże stworzenie nie zginie, ale będzie żyć na wieki. Każdy ból ma swój koniec i wówczas zaczyna się życie w wolności tam, gdzie przychodzą wszystkie moje dzieci, gdzie wszystko wraca. Moje dzieci, wasza walka jest trudna, a będzie jeszcze trudniejsza, ale naśladujcie mój przykład. Módlcie się o siłę wiary, zdajcie się na miłość Ojca Niebieskiego. Jestem z wami, objawiam wam się, dodaję wam odwagi. Z niezmierzoną matczyną miłością miłuję wasze dusze. Dziękuję wam.
… w wodzie jakiejś fontanny … Pokrywają się małymi perełkami powietrza, jakby były z jakiegoś nieznanego metalu…Moje serce jest powolne i ciche, ale mimo to robi dość dużo hałasu i sprawia dość nieszczęść. Wchodzę do nieznanego kościoła. Trwa nabożeństwo i dym kadzidła wzbija się ze srebrnych trybularzy ministrantów. Sam kiedyś tak kadziłem, to było dawno… Jestem w jakimś ogrodzie otoczonym żelaznym parkanem. Stoję przy wielkiej, czarnej i zimnej bramie.Opieram o nią dłonie i cały do nich przyciśnięty wyglądam na zewnątrz. Stoję tak długo. Światło staje się coraz bardziej nasycone, czerwieńsze i bardziej złote. Lasy tracą błękitne cienie i stają się czarne. Niebo nade mną zielone jak jabłko i pełne różowo oświetlonych żagli chmur.
To wiersz Wisławy Szymborskiej /Wisia ?/. My z 4B znamy go jednak jako wiersz Wiesi B. Tyle razy go recytowała na różnych Przeglądach Teatralnych, akademiach i spotkaniach… A z nią wraca pamięć o pani prof. Podlodowskiej, niezapomnianej naszej polonistce / od śp. Romka Buchty dowiedziałem się, że w jego czasach nazywano ją „Florą” – od zawsze pięknego kwiatu wpiętego do sukienki…/.
Zaczęło być ciepło, 15 stopni w marcu – kto to widział ! Dziś mocno wieje. Ale to dobrze, powysychają błota i kałuże. Po spacerze wszyscy mamy brudne buty i łapy – ja, Funia i Zuzia. Zuzia będzie matką za 8 tygodni. Miała spotkanie z bardzo utytuowanym partnerem w Radomiu. Tak mi wiosennie, że zaśpiewałbym coś tak pod nosem…
