..A jutro znów pójdziemy na całość za to wszystko co się dawno nie udało
za dziewczyny które kiedyś nas nie chciały za marzenia które w chmurach się rozwiały
za kolegów których jeszcze paru nam zostało … a jutro znów pójdziemy na całość
miasto będzie patrzeć twarzą oniemiałą bo kto widział żeby z nocą się nie liczyć
na dwa głosy nagle śpiewać na ulicy że w tym życiu to nam jakoś życia ciągle mało
ciągle mało…
Słowa: Konstanty Ildefons Gałczyński, muzyka: Marek Grechuta
Ewa Demarczyk – polska piosenkarka, wykonująca utwory z nurtu poezji śpiewanej, w latach 1962–1972 związana z kabaretem „Piwnica pod Baranami”. Jest uznawana za jedną z najbardziej utalentowanych i charyzmatycznych postaci polskiej sceny muzycznej. Data i miejsce urodzenia: 16 stycznia 1941, Kraków. Groszki i róże – dziesiąta piosenka z albumu „Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego”. Nagranie pochodzi z 1967 roku.
Jeden z komentarzy na fb:
Jej TWÓRCZOŚĆ powinna być traktowana w Polsce tak samo jak twórczość Słowackiego, Mickiewicza, Grechuty, Góreckiego, Lutosławskiego. Jest na najwyższym poziomie artyzmu. Wspólnie z autorami tekstów i MUZYKI! TWÓRCZOŚĆ , bo stworzenie takich wykonań domaga się pełnego pojęcia twórczości własnie. Ewa Demarczyk stworzyła klasę i niepowtarzalny styl same w sobie, czyste, unikalne i całkowicie rozpoznawalne. Także bardzo polskie.
To, co się stało 13 października, zmieniło III RP na zawsze. Dwukrotne z rzędu zwycięstwo prawicy pokazało bowiem jedną, najważniejszą rzecz – że PiS nie jest „efemerydą”, wypadkiem przy pracy, tylko trwałym elementem polskiej sceny politycznej. Układ postokrągłostołowy musi się bać. Okazało się, że nawet decydując się na totalną ofensywę i wykorzystanie wszystkich aktywów – mediów, ośrodków zagranicznych, nawet mając po swojej stronie tzw. króla Europy – totalna opozycja nie potrafi zwyciężyć. Niezależnie od tego, jakie będą wyniki wyborów za cztery lata, niezależnie od tego, jak bardzo w tej kadencji przeciwnicy PiS będą blokować i szkodzić, wiedzą już jedno – nie są niezniszczalni.
Mogą stracić dostęp do „koryta” na osiem lat. Co więcej, zmienia to ich pozycję względem ich zachodnich partnerów. Najprościej rzecz ujmując – przestali być tak pewni, a więc atrakcyjni. Już zawsze będą o tym pamiętać. Dlatego teraz zwierają szeregi. I robią to w jedyny sposób, w jaki potrafią. Agresją, kłamstwem, używaniem coraz głupszych celebrytów. Ostatnio jeden z senatorów z KO posunął się nawet do sugestii, że ci z Koalicji, którzy ośmieliliby się rozmawiać z Prawem i Sprawiedliwością, powinni bać się o życie swoich dzieci i wnuków. Jak widać, granic nie znają żadnych. A standardy mają iście mafijnie. I tak będzie pewnie przez te cztery lata. Głupio, strasznie i agresywnie. Bo mafia się boi. I będzie w tym aspekcie coraz gorzej. Ale niech ta myśl nas pociesza – że cały ten syf, cała nienawiść, cała patologia – to efekt ich przegranej. I zwycięstwa polskiej demokracji.
….Dezyderaty… Więc powinnością moją, a Twoim obowiązkiem, jest przypominać ją ciągle i jeszcze raz i znów od nowa…
Młody czytelniku, jeżeli zbłądziłeś pośród gier komputerowych lub wirus poezji, prawdy i miłości skierował Cię na tę wolną, samotną i dumną ze swej niezależności stronę – posłuchaj tekstu znalezionego podobno w kościele w Baltimore…
Dezyderata, oryg. ang. Desiderata (dezyderaty, życzenia) – poemat napisany przez Maxa Ehrmanna, zawierający wskazówki na temat dobrego życia. Polskie tłumaczenie Dezyderaty, w przekładzie Andrzeja Jakubowicza, ukazało się w książce Kazimierza Jankowskiego „Hippisi w poszukiwaniu ziemi obiecanej” (Warszawa 1972). Odwoływali się do niego hippisi, jest też popularny wśród uczestników ruchu Anonimowych Alkoholików.
Nie ma większego pragnienia na świecie niż pragnienie miłości. To pragnienie samego Boga, by świat zapalił się miłością. Jezus bardzo dobitnie tłumaczy nam to w dzisiejszej Ewangelii. Ogień, o którym mówi w pierwszym zdaniu, to właśnie miłość. Dopóki ona nie opanuje całego świata, nie będzie możliwy pokój. Nie ma zgody tam, gdzie nie ma miłości. Tydzień temu Ewangelia mówiła o prześladowaniach proroków. Powodem tych prześladowań był brak miłości. Oni już wtedy przygotowywali nas na przyjęcie ognia, który ma zapłonąć. Na przyjęcie Jezusa. Ten ogień został już rzucony. Podtrzymywany jest w codziennej Eucharystii.
Judyta Syrek, radio eM
