Trochę padało, jest chłodno – 13 stopni na koniec maja. Wkrótce w mojej szkole matura i pierwszy raz nie będę zasiadał w żadnej komisji. Ze względu na wiek i stan zdrowia, tak mi to wytłumaczono. A tak niedawno ktoś z IV b powiedział, że nie jesteśmy tacy starzy… Nie przejmuję się drobiazgami. Jutro będę liczyć zadania z wielokątów z moimi wnukami z siódmej klasy. We wtorek z psami do fryzjera. Oceny na koniec roku już wystawiłem, chyba wszyscy zadowoleni, bo reklamacji nie ma. Tylko jedno zapytanie uczennicy 1 klasy LO, czy może spróbować poprawić ocenę. Zgodziłem się, może jej się uda ?

Za oknem zielono, kasztanowiec, grusza i jabłoń to oazy zielonych liści i zawiązków owoców. Dziś nie mam zamiaru oglądać wiadomości w TV. Wczoraj skończyłem „Furię” z Bradem Pittem. Na Kindlu nie dokończyłem kryminału Joe Alexa – nie da się tego czytać. Zacząłem kolejny raz „Pożegnanie z bronią” Hemingwaya. Mój mózg od razu przyjął, że to jest dobra literatura, to da się czytać.

Tyle na dziś, pójdę coś obejrzeć jeszcze w telewizorze. Mam tam nagranych kilka dobrych kawałków na trudne czasy.

Wczoraj cudowny Dzień Matki. Obietnica. Jutro rano w szpitalu, wieczorem msza za moje wnuki. Kasztan przestaje zrzucać kwiaty, bo całe już opadły. Zmiana lokatorów, kupcy mieszkania. Te kwazi równoważniki są potrzebne, kiedy chce się coś powiedzieć, a wiele powiedzieć nie można.

Jest chłodno, szczególnie nocą. Smakują mi truskawki, majowe – pamiętasz ? Jadłeś je kiedyś w Rybniku… Lubię też lody kiwi i kawę rozpuszczalną. Tobie też życzę. Unikam tematów z dziedziny polityki, chorób masowych i intelektualnego obniżania się poziomu zawodników w teleturnieju redaktora Sznuka.

I Bogu dziękuję za swoją żonę. Ze mną w ogóle trudno wytrzymać – a Ona jest po prostu Aniołem. I nie nosi skrzydeł w plecaku. Plecak ma.

Na drzewach liście, kwiaty i jakieś tam jeszcze biologiczne inności. Nie znam się na biologii, na zoologii prędzej. I to nie dlatego, że mam dwie suczki. Cały mój kontakt ze światem to dwa spacery: ranny około 10:00 i wieczorny gdzieś w okolicach 18:00. Spotkania matek z dziećmi, z dziećmi w wózkach, z dziećmi na hulajnogach i trójkołowych rowerkach, a także tymi maluchami drepczącymi pieszo z rodzicami i babciami, dziadkami rzadziej, Najczęściej chłopcy mają spodnie na szelkach i żółte bluzki z krótkim rękawem.

Na moim podwórzu posadziliśmy w dwunastu doniczkach / 12??/ wiszących na płocie bordowe pnącza, których nazwy ciągle zapominam. Teraz już wieczór, wiatr ucichł, na placu pełno kwiecia z kasztana – kto to kiedyś pozamiata ? Wyobraź sobie, że dziś wysłałem do uczniów mailowo sprawdzian z grawitacji, do którego autor podręcznika dołączył tabelę z odpowiedziami. Ja tego nie zauważyłem a oni też nie. Oceny były w granicach 3 do 5. I tak się cieszę, a ty co myślisz o dzisiejszej oświacie ?

Z pragnienia, aby być cenionym,

Z pragnienia, aby być lubianym,

Z pragnienia, aby być wysławianym,

Z pragnienia, aby odbierać zaszczyty,

Z pragnienia, aby być chwalonym,

Z pragnienia, aby wybrano mnie przed innymi

wyzwól mnie Jezu.

Umiłuj bycie nieznanym

Pamiętam nagłe przebudzenie
To nie był sen, to byłaś ty
Jak niespodzianka i olśnienie
Jak zachwyt ponad wszelkie sny
Jak zachwyt ponad sny
Jak zachwyt ponad wszelkie sny

Szły lata, wichr zmiennego losu
Rozwiał polotnych marzeń czar
I ucichł zapał mego głosu
I ucichł mej miłości żar
I ucichł żar
I ucichł mej miłości żar

W głuchocie, w mroku zapomnienia
Przemijał dni jałowych trud
Bez wiary, bez zwątpienia
Bez łez, miłości i bez złud

Aż przyszło nagłe przebudzenie
I słyszę głos, ten głos to ty
Jak zachwyt, niespodzianka i olśnienie
Jak zachwyt ponad wszelkie sny

Proś Boga o drobne stłuczki – od czasu do czasu – żeby nie doszło do katastrofy.
Od czasu do czasu pomyłka: żebyś się kiedyś nie skompromitował. Od czasu do czasu potknięcie: żebyś kiedyś nie runął na ziemię. Od czasu do czasu wyśmianie: żebyś z siebie nie zrobił błazna. Od czasu do czasu niech cię ktoś nabierze, okłamie, oszuka, okradnie na drobną kwotę: żebyś wszystkiego kiedyś nie stracił. Od czasu do czasu musisz ponieść drobną porażkę, doznać niepowodzenia, ponieść niewielką klęskę. Od czasu do czasu musisz przekonać się o swojej nieumiejętności, słabości, niedoskonałości, niekompetencji, ograniczoności, niedoinformowaniu. Od czasu do czasu powinieneś oberwać mokrą kiścią w twarz, żebyś oprzytomniał. Żebyś nie zginął.
Bo się rozpędzasz. Bo idziesz coraz szybciej. Boś już prawie nad ziemią, w niebiosach. Bo już jesteś taki pewny siebie, zarozumiały, próżny, pyszny. Bo już ci się tak wszystko udaje. Bo już tak się nie mylisz.
Od czasu do czasu – stłuczka. Żeby nie było katastrofy.

Dwa miesiące, trzy lata, pięć dni – czym jest czas ? Niczym i wszystkim. Nie jest nic zadziwiającego w faktach, że teraz kwitną kasztany i że mają liście. Kiedy stąd wyjeżdżałem miałem chore płuca, nogi i nie tylko. Teraz, o wieczorze łagodnym jak pierś kobiety powracam tutaj. Przyjmuję wypadki z fatalistycznym spokojem, jedyną bronią bezbronnego. Niebo wszędzie jest takie samo, nad morderstwem, nienawiścią, miłością i poświęceniem. Drzewa co rok kwitną na nowo, niczego nie podejrzewając, błękitny mrok okrywa wszystko i znów znika, nie troszcząc się o rozpacz, zdradę i nadzieję. Dobrze znaleźć się znowu w R. Dobrze iść powoli, bezmyślnie, srebrzystoszarymi ulicami; dobrze mieć na własność tę godzinę spokoju i łagodnego rozpływania się na granicy, gdzie daleki smutek stapia się jak horyzont z tkliwym, nieustannym uczuciem szczęścia, że się żyje.

To milczenie, chwila pauzy, najbardziej otwarta i najsekretniejsza chwila bytowania, łagodny rytm wieczności w tym przemijającym świecie…

Nigdy nic nie wiadomo. Trzeba to wytrzymać.  Ktoś odchodzi, ktoś umiera. Nic to. Życie toczy się.  Następny dzień to piątek. Nigdy nie mów nigdy. Nawet wieczorem. Wieczorem – panny wychodzą nad wodę….

Do zobaczenia Lechu…

Nie wyobrażasz sobie, jak mało się dzieje wokół – teraz, w kwietniu,w maju 2020 roku.Szaleje epidemia, nie wychodzimy prawie z domu, nie chodzimy do pracy ani do kościoła…. Za oknem drzewa zielone, kasztanowiec już kwitnie – a matur nie ma, o miesiąc przesunięte.

Lekcje prowadzę przez Internet, rozmawiam przez telefon, rysunki działających sił na  ciało robię na swojej kartce, bardzo dokładnie, potem skanuję i wysyłam. Najciekawszy dla mnie jest uczeń, który nie rozumie, tym lubię się zająć i pomóc mu. Nie znoszę rozwiązań zadań ściągniętych z Internetu – jaki to ma sens ?

Była sobie pewna fala, która zakochała się w głazie, leżącym w pewnej zatoce. Pieniła się i tańczyła koło głazu, całowała go dniem i nocą, otaczała go białymi ramionami, wzdychała, płakała i błagała, by głaz do niej przyszedł. Kochała, krążyła wokół niego i obmywała, aż pewnego dnia ustąpił i podmyty runął w jej objęcia.

No i nie było już głazu, żeby z nim igrać, żeby go kochać, żeby o nim marzyć. Pozostał zatopiony na dnie odłamek skalny. Fala poczuła się rozczarowana i zdradzona i rozejrzała się za innym głazem.