Byłem wtedy, pięć lat temu, kimś zupełnie innym, niż jestem dziś: byłem młodszy, miałem tylko dwoje wnuków, lepszy, głupszy, dużo weselszy i grubszy, chociaż tak samo skłonny do melancholii jak dziś. Piłem więcej, paliłem więcej, choć z przerwami, miałem światopogląd, lepsze zdanie o ludziach, mniej pieniędzy i mniej czasu. Nie gotowałem i pisałem gorzej, piłem wódkę, gorsze wina i sądzę, że byłem przyjemniejszy w towarzystwie.

Przestrzenie głupoty przebyte w ciągu tych pięciu lat uświadamiają mi, ile jeszcze głupoty do przebycia przede mną, całe życie idioty w świecie złudzeń, jak bardzo głupi jestem teraz, tego oczywiście dziś nie dostrzegam.

Pisanie na tej stronie mnie zmieniło. I nie chodzi tutaj o jakieś gwałtowne przewartościowania, które mi się, owszem, przydarzały, ale później i od Remarqe’a raczej niezależne. Zmiana wydarzyła się gdzieś pomiędzy mną a światem, moje smutki i gorycze, wcześniej nienazwane, nagle znalazły swój i nie swój język.

Uważam, że branie komunii czyli Najświętszego Sakramentu na rękę to świętokradztwo !! Komunię można przyjmować tylko do ust !! II Synod Watykański zbytnio złagodził obowiązujące przepisy. Byłem ministrantem przedsoborowym, przenosiłem mszał z jednej strony ołtarza na drugą, przerzucałem białe serwetki na całej długości balasek, w których nie było przerwy… Umiałem też ministranturę całą po łacinie, czyli ten tekst, którym odpowiadało się księdzu, modlącemu się po łacinie tyłem do wiernych…

W moim kościele jest coraz mniej ludzi. Kocham Boga, więc sprawia mi to przykrość. Nie akceptuję też papieża Franciszka, szczególnie za jego bałwochwalstwo w Amazonii. Nie mamy odważnych biskupów, za to wielu księży mówi prawdę, szczególnie w internecie.

Panie,O Jezu mój, proszę Cię za Kościół cały, udziel mu miłości i światła Ducha swego, daj moc słowom kapłańskim, aby serca zatwardziałe kruszyły się i wróciły do Ciebie, Panie. Panie, daj nam świętych kapłanów, Ty sam ich utrzymuj w świętości.

Joan Chandos Baez urodziła się 9 stycznia 1941 roku. Jest amerykańską piosenkarką, kompozytorką i autorką tekstów oraz producentką nagrań. Znana przede wszystkim z nagrań utworów utrzymanych w stylistyce bluesa i folku oraz muzyki religijnej i pieśni protestu.

Wystąpiła m.in. przed przemówieniem Martina Luthera Kinga w czasie Marszu na Waszyngton oraz na Festiwalu w Woodstock.. W latach 1961-1965 związana była z Bobem Dylanem.

Poznałem ją w 1972 r. w Rybniku. Na lekcji angielskiego śpiewaliśmy jej piosenkę Dona, Dona, po angielsku oczywiście. Nie było internetu, nie widziałem jej twarzy. Dopiero później, gdy poznałem Boba Dylana, zobaczyłem ją, ujrzałem jej twarz po raz pierwszy.

Dziś zaprosiłem ją znowu. Prosiłem, żeby przyjechała z gitarą. Jakim samochodem przyjechała – nie pytaj. Jest ujmująca. Lubi maślane ciasteczka i bardzo wytrawne, białe wino. Rozmawialiśmy o tym i o owym. Zapytałem, czy dołączyć do tego tekstu jej piosenkę, gdy miała lat 30 czy więcej. Teraz ma prawie 80. Powiedziała, że mam zrobić, co uważam. Tak też uczyniłem. Mam do niej osobisty telefon, gdy się spotkamy, pokażę ci jej zdjęcie z dedykacją dla mnie.

To zaśpiewaj teraz Joan…

Podobno jesień piękną mamy tego roku. A u mnie, miarkujesz sobie Waćpanna – wiosna – i to ze wszystkich sił idzie ! Najbardziej czuć jej powiew od południa, wieczory też pachną kwiatami tuberozy, choć kasztanowiec zrzuca liście…. Od  wschodu i od północy wiosna bywa chłodna, osobno zaś późnym wieczorem, gdy siadamy pod jego okapem.

Chciałbym cię narysować Wiosny delikatną kreską, By zbiegły się wszystkie fiołki Nad zbudzoną z zimy rzeką. Chciałbym, by twe włosy były Jak warkocze leszczynowe, A usta twe szalone W kolorze pierwszych poziomek. Chciałbym, by twe oczy były W majową mgłę oprawione. Żebyś cała się śmiała Jak wiosenny dzwonek. Chciałbym, lecz słów brakuje I wszystkie się plączą. Chciałbym, lecz nie zdążyłem, Dzień znów schodzi się z nocą.

Tekst: Adam Ziemianin, muzyka i wykonanie Krzysztof Myszkowski

Diamenty i rdza (Piosenka wydana w 1975 roku, jest o Bobie Dylanie, z którym była związana) A niech mnie, Oto znów nadchodzi Twój duch, Lecz to nie jest niezwykłe, To tylko księżyc jest w pełni, I wtedy dzwoniłeś. I siedzę tu Z ręką na telefonie Słuchając głosu, który znałam Bardzo dawno temu, Zmierzając prosto ku upadkowi. Jak pamiętam Twoje oczy Były bardziej błękitne niż jaja rudzika (ptak) Mówiłeś, że moja poezja była słaba. Skąd dzwonisz? Z budki na midwest. Dziesięć lat temu przyniosłam Ci spinki (do mankietu) Ty coś mi przyniosłeś Oboje wiemy co mogą przynieść wspomnienia Przynoszą diamenty i rdzę Więc wdzierasz się na scenę Już jako legenda Nieoszlifowany diamencie, Oryginalny włóczęgo, Przybłąkałeś się w moje ramiona. I tam zostałeś, Tymczasowo zagubiony na morzu. Madonna była Twoja za darmo Tak, dziewczyna na połowie muszli Mogła utrzymać Cię nietkniętym Teraz widzę Cię stojącego Z brązowymi liśćmi spadającymi dokoła I śniegiem we włosach Uśmiechasz się z okna Obskurnego hotelu Na Skwerze Waszyngtona Nasze oddechy tworzą białe obłoczki Mieszające się i wiszące w powietrzu Mówiąc szczerze, jak dla mnie, Oboje mogliśmy zginąć wtedy i tam Teraz mówisz mi Że nie tęsknisz Dajesz mi na to kolejne słowo Ty, który jesteś tak dobry w słowach I utrzymywaniu rzeczy niejasnymi Ponieważ potrzebuję teraz tej niejasności – Wszystko to wraca tak wyraźnie Tak, kochałam Cię bardzo I jeśli oferujesz mi diamenty i rdzę To już zapłaciłam.

Czy wiesz, że w ciągu całej kariery zawodowej nauczyciel zużywa średnio 300 czerwonych długopisów, którymi sprawdza 129 000 prac swoich uczniów ?

Ja również podniosłem szklankę i patrzyłem na złoty płyn pod światło, jakby chcąc odcyfrować tajemnicę własnego losu. Milczałem chwilę, mój przyjaciel wychylił całą szklaneczkę od razu i słychać było bulgot wina w jego gardle. Drugi z moich towarzyszy pomrukiwał z cicha i wznosił oczy w niebo. Trzeci przyglądał się swej szklance  z góry, z dołu, z boku, pod słońce, w cieniu, cmokał, wąchał, pił nosem, okiem i podniebieniem.

Rozmowa doszła do wesołego momentu. Trącaliśmy się szklankami, pijąc na zdrowie ojczyzny, wesołości i umiaru. Na myśl mi przyszło, że jutro jest piątek i czeka mnie kilka zadań – wizyta u laryngologa i lekcje fizyki nieco rozszerzone. Trzeba zapomnieć o problemach dnia dzisiejszego i zabrać zeszyt z tematami i zadanymi zadaniami. Trzeba przypomnieć sobie salę nr 28, w której odbywają się zajęcia z pięknej a romantycznej fizyki.

Na koniec jak zawsze podziękować Jezusowi i Maryi. I nie tyle prędkich słów gniewne usta miecą…Nie tyle przejdzie uczuć przez duszę w rozpaczy …Z czego to koteczku ?

” Pij tam, gdzie pije koń. Koń zepsutej wody nie będzie pił. Pościel zaścielaj tam, gdzie kładzie się kotka. Jedz owoc, który je robak. Spokojnie bierz grzyby, na które siada meszka. Sadź drzewo tam, gdzie ryje się kret. Dom stawiaj na tym miejscu, gdzie wygrzewa się żmija. Studnie kop tam, gdzie w upał gnieżdżą się ptaki. Kładź się i wstawaj z kurami, a złote „ziarno” dnia będzie twoje. Jedz więcej zielonego, a będziesz miał mocne nogi i serce wytrwałe, jak u zwierza. Częściej pływaj, a będziesz czuł się na ziemi, jak ryba w wodzie. Częściej patrz w niebo, a nie pod nogi i myśli twoje będą jasne i lekkie. Więcej milcz niż gadaj, a w duszy twojej zapanuje cisza i duch będzie pokojowy i spokojny.”
– Serafin Sarowski

Na Facebooku nurzającym się  w oceanie głupoty, złości, obelg, pomówień i wszelkich intelektualnych płycizn, na stronie „Stara Kamionka Synergia” znalazłem ten niezwykły tekst autorstwa Św. Serafina z Sarowa (1754–1833), ostatniego kanonizowanego przed upadkiem caratu prawosławnego Świętego Starca i mistyka.