W moim kościele brakuje wody święconej w kropielnicach  a gimnazjaliści urwali klamkę w czasie spotkania przed   bierzmowaniem.

W moim kościele jest błyszcząca posadzka i zakurzone figury świętych Cyryla i Metodego.

W moim kościele spotykam ludzi – sąsiadów, znajomych z dzieciństwa i wieku dojrzałości – i jest mi dobrze.

W moim kościele zawsze jest Bóg, który czeka na mój powrót z podróży i ucieczek w codzienność.

I to jest najważniejsze.